Toen ik drie jaar geleden begon te werken als ervaringswerker voor De HerstelAcademie, voelde het gek genoeg als thuiskomen. Alsof ik eindelijk op mijn bestemming aangekomen was. Ik kon mijn moeilijke ervaringen beginnen inzetten om anderen te helpen. Niet ondanks maar dankzij mijn verleden. Dat geeft kracht. Werken met je eigen verhaal als basis is prachtig maar ook soms best ingewikkeld. In deze blogpost neem ik je mee in de kansen en valkuilen die ik ben tegengekomen, en nog steeds tegenkom in het werk als ervaringsdeskundige.

Een van de mooiste aspecten van mijn werk is dat je echt verbinding maakt. Geen ingewikkelde vaktaal en/of afstand, maar echt contact van mens tot mens. Door te zeggen: “Ik snap het, ik heb daar ook gezeten,” ontstaat er meestal meteen connectie. Je hoeft niet alles uit te leggen, er is herkenning op gevoelsniveau. En dat opent deuren die anders misschien gesloten zouden blijven.

Om te beginnen al het feit dat ik voor veel mensen het bewijs ben dat herstel mogelijk is. Hoe zwaar het verleden ook was. Dat het leven niet ophoudt na een diagnose, opname of mentale crisis. En dat is al hoopgevend op zich.

Maar daar zit ook al meteen een eerste serieuze valkuil: zo meevoelen dat je jezelf verliest in het verhaal van de ander. Zeker als je eigen wonden nog vers zijn of niet helemaal verwerkt. Soms hoor je verhalen die sterk lijken op je ervaringen. Voor je het beseft ben je weer daar, in je eigen verleden en beleving. Ik heb echt moeten leren om het verschil te blijven voelen tussen empathie en over-identificatie. Dit is hun verhaal, niet het mijne! Daarom is het zeer belangrijk, vooral na diepgaande gesprekken, om aan zelfreflectie te doen.

Een ander gegeven is hoeveel ik van mezelf deel. Want ja, ik mag dan wel een verleden van kwetsbaarheid hebben, dat is juist mijn kracht, maar ik hoef zeker niet telkens mijn hele levensverhaal op tafel te smijten. Wat ik prijsgeef moet functioneel zijn, helpend voor de ander. En al zeker niet een vorm van therapie voor mezelf. De kunst bestaat erin je gesprekspartner het gevoel te geven dat je oprecht weet hoe het voelt.

Wat ik misschien nog wel het meest waardeer aan mijn job is dat ik mee binnen de traditionele hulpverlening een andere wind kan doen waaien. Een brug mag zijn tussen twee werelden: die van de hulpverleners en die van de mensen die de hulp ontvangen. En dat is ongelooflijk waardevol.

Ervaringsdeskundigheid is geen eindpunt, maar een proces. Net als herstel. Ik blijf groeien in men rol, ontdek verder mijn sterke kanten, kom soms mijn grenzen tegen, en leer steeds meer hoe ik deze waardevolle plek in het werkveld binnen de GGZ vorm wil geven.

Het is dikwijls zoeken, soms vallen, maar bovenal een unieke kans om vanuit mijn hart te kunnen werken.