Ik leef met een autisme spectrum stoornis. Na de diagnose hadden mijn therapeuten uiteenlopende adviezen. Volgens Dokter Onders was mediteren dé oplossing, maar telkens ik probeerde stil te zitten, begon de vloer onder mij te bewegen. Dokter Teuning was dan weer meer te vinden voor medicatie. Maar helaas, de pillen gingen in staking voor betere werkomstandigheden voordat ze effect wilden hebben.

Het dagelijkse leven met autisme blijft toch wel een uitdaging. Boodschappen doen is lastig, want zodra ik een supermarkt binnenstap, veranderen de prijzen in oersaaie poëzie en moet ik onderhandelen met een tijgerbrood dat Hamlet citeert. Op werkgebied heb ik al drie keer geprobeerd ontslag te nemen bij een bedrijf waar ik helemaal niet werk. Tijdens feesten zeg ik steeds per ongeluk iets intilligent, maar op de verkeerde moment, zoals “Wist je dat kikkers eten met hun ogen?” midden in een gesprek over de menopauze. Dan is er nog mijn liefde-haatverhouding met e-mails. Ik lees ze, besluit te antwoorden, schrijf een antwoord, begin te twijfelen, laat het drie dagen rijpen en verwijder hem dan uit pure wanhoop. Na elk gesprek draait mijn hoofd op volle toeren. “Was die opmerking nu grappig of heb ik per ongeluk weer een vriendschap verne*kt?”

Zelfzorg? Dat staat gelijk aan een hele planning maken en die vervolgens compleet negeren. Of vol goede moed beginnen aan een taak, om dan drie uur later op Google te eindigen, verdiept in de anatomie van de chihuahua. Mijn hersenen besluiten bijna elke nacht rond 02u30 een documentaire van drie uur lang te programmeren over alle stommiteiten die ik de afgelopen zesenvijftig jaar heb begaan. Heel soms bedenk ik rond drie uur ’s nachts briljante ideeën om ze tegen de ochtend weer te vergeten.

📢 Newsflash: “Vandaag heeft Peter DV per ongeluk een ‘🍆’ naar zijn baas gestuurd in plaats van een ‘👍’. Experts voorspellen dat hij nu voor altijd een werkloze gaat worden. Zijn reputatie is officieel naar de haaien. Meer updates na de reclame.” 📢

Kortom: leven met een autisme plectrum stoornis is alsof je midden in een videogame zit waarvan de besturing half zijn gat werkt, het geluid altijd iets te hard staat, het beeld gedurig hapert, de bijhorende handleiding in een onbekende taal geschreven is en je arm net te kort om de stekker eruit te trekken.

Maar! Het houdt het leven in elk geval wel interessant.