Getuigen over mijn ervaringen, zowel het stuk armoede als het mentale luik, is een van de zwaarste, maar tegelijkertijd ook meest waardevolle dingen die ik doe. Elke keer dat ik een deel van mijn verhaal breng, voelt het alsof ik dat stukje opnieuw beleef. De pijn, de angst, de onzekerheid – het komt allemaal terug, soms heftiger dan ik had ingeschat. Het kost mij telkens enorm veel energie en kan me in het slechtste geval uitputten, zowel emotioneel als fysiek.

Toch is het niet alleen maar slopend. Het besef dat mijn getuigenis iets kan betekenen voor anderen, geeft me kracht. Dat ik met mijn woorden evengoed praat voor al diegenen die het (nog) niet kunnen. Wanneer ik zie dat mijn stappen naar herstel erkenning bieden, dat ze anderen helpen zich minder alleen te voelen of zelfs bijdragen aan verandering, voel ik een allesvullende voldoening die alle moeite en ongemak draaglijker maakt.

Getuigen als ervaringsdeskundige is een intens proces van geven en ontvangen. Het is zwaar, maar ook helend. Het confronteert, maar biedt evengoed perspectief. En bovenal, het maakt van mijn ervaring niet alleen een last, maar ook een bron van kracht voor mezelf en anderen.