Na bijna vijftig jaar van behandelingen, worstelingen en ‘Don Quijote’ gevechten met mijn psychische kwetsbaarheid, zou je misschien denken dat ik nu ‘beter’ ben. Maar wat betekent dat eigenlijk?

Jarenlang heb ik gezocht naar een oplossing, een eindpunt, een moment waarop ik kon zeggen: nu is het voorbij. Maar de werkelijkheid bleek iets anders. Genezing in de klassieke zin – alsof mijn kwetsbaarheid nooit heeft bestaan – dat is helaas een illusie. Maar ik heb wel geleerd om ermee te leven, om mijn ervaringen in te zetten. Om een betekenisvol en voldoening gevend bestaan op te bouwen.

Vandaag werk ik als ervaringswerker. Mijn verleden, dat ooit als een vloek voelde, is nu een bron van kracht. Ik gebruik mijn verleden om anderen te ondersteunen, om te laten zien dat leven met psychische kwetsbaarheid niet betekent dat je verloren bent.

Toch is het niet altijd even eenvoudig. Ik moet nog steeds mijn grenzen bewaken, en heb al enkele keren gemerkt hoe dicht ik soms bij die grenzen zit. Oude gewoontes, valkuilen en oververmoeidheid liggen altijd op de loer. Het grote verschil met vroeger is dat ik nu heb geleerd om in te grijpen voordat ik over mijn grenzen ga. Ik herken de signalen, trek aan de ‘noodrem’ wanneer dat nodig is, en probeer bewust te kiezen voor wat goed voor me is.

Ben ik genezen? Misschien niet op de manier zoals de meeste mensen zich dat voorstellen. Maar ik leef nu, ik heb waardevolle relaties, doe mijn werk met passie, en ben niet meer constant in gevecht met mezelf. En misschien is dat wel de echte betekenis van genezing.