Door periodes van verslaving, depressie en angst heb ik enkele jaren niet kunnen werken. Onder andere door drie langdurige opnames. Voor mij was die tijd niet verloren – ik vocht, herstelde en groeide. Maar de maatschappij ziet dat anders.

Elke sollicitatie voelt als een strijd, niet alleen om de job, maar evengoed tegen het stigma. “Wat deed u tussen 1993 en 2000?” Die vraag kwam altijd. De eerste jaren was mijn antwoord steevast interimwerk hier en daar. Omdat ik liever eerlijk wou blijven werd het later: “Ik had persoonlijke uitdagingen en werkte aan mijn herstel.” Maar je ziet het meteen in hun ogen – twijfel en ongemak. Alsof ik een risico ben in plaats van een waardevolle kandidaat met veerkracht en doorzettingsvermogen.

Ook op medisch gebied werd ik regelmatig niet meer serieus genomen zodra dokters en/of specialisten mijn opnames en psychiatrische behandelingen zagen verschijnen in het medisch dossier. Dan werden mijn klachten in de meeste gevallen geklasseerd als overdreven. Soms zelfs als aandachtvragerij of inbeelding.

En dan heb ik het nog niet gehad over een huurwoning zoeken of een lening willen afsluiten. De deuren gingen al toe voor ik uitgesproken was. Evengoed bij een zaak voor de vrederechter waar je veelal de stempel onbetrouwbaar of onbekwaam meekrijgt.

Ik wil niet gedefinieerd worden door mijn moeilijke jaren, maar door mijn kracht om terug te keren. Door mijn vaardigheden, mijn ervaring, mijn doorzettingsvermogen. Toch blijft stigma, zelfs nu nog, sporadisch als een onzichtbare muur tussen mij en een eerlijke kans staan. Alleen weet ik nu hoe daar mee om te gaan. Mentale kwetsbaarheid is geen gebrek aan talent, geen gebrek aan motivatie. Het is simpelweg een deel van het leven – net zoals elke andere uitdaging.

In mijn werk als ervaringswerker zie ik dagelijks hoe stigma het leven van mensen met een verhoogde mentale kwetsbaarheid beïnvloedt. Dit zorgt niet alleen voor extra stress en onzekerheid, maar houdt ook herstel tegen.
Daarom is in mijn ogen het doorbreken van stigma een van de belangrijkste taken als ervaringswerker. Ik help mensen om hun verhaal te vertellen, om zichzelf zeker niet te verbergen uit schaamte. Ik probeer werkgevers en hulpverleners bewust te maken van hun (meestal) onbewuste vooroordelen. En ik werk eraan om de samenleving te laten zien dat mentale kwetsbaarheid niet gelijkstaat aan zwakte, maar aan kracht en menselijkheid.

Elke werkdag draag ik mijn steentje bij om een wereld te creëren waarin iemand met een psychische kwetsbaarheid niet bang hoeft te zijn om als ‘minderwaardig’ gezien te worden. Waar een sollicitatie niet mislukt door een gat in het cv, maar waar veerkracht en doorzettingsvermogen juist gewaardeerd worden.

Tot slot en in alle eerlijkheid, de sterkste mensen die ik tegenwoordig ken zijn net de mensen met een verhoogde kwetsbaarheid, die steeds weer overeind blijven komen na de zoveelste tegenslag.

Afbeelding: beasternchen @ Pixabay