Het was een ochtend die ik niet snel zal vergeten. Ik had al maanden niets gebruikt. Toch kwam het bericht: “Positieve plastest.” Mijn hart zonk me in de schoenen. Hoe kon dit? Eerst stond ik er wat mee te lachen omdat ik oprecht dacht dat het om een grap ging. Toen duidelijk werd dat het wel degelijk menens was sloeg de angst mij om de oren en gierde de verwarring door mijn lijf. Wat had ik gedaan om dit te verdienen? Waarom was dit mij overkomen? Ik, zo trots omdat ik al maanden ‘clean’ was.

De gedachten raasden door mijn hoofd. Wil iemand mij erin luizen? Was het een test van de hulpverleners om mijn reactie te meten? Ik dacht aan de mogelijkheden, aan de dingen die ik de afgelopen dagen had gedaan. Was het misschien die avond dat ik naar de stad was? Kwaadheid en moedeloosheid was het enige wat ik nog kon voelen . Dit was zo onrechtvaardig, zo absurd. Alsof ik in een web van leugens en misverstanden verstrikt was geraakt.

Wat mij het meest pijn deed, was het besef dat ikzelf geen invloed had op de uitkomst. De test was positief, punt. Er stond mij een sanctie te wachten. De wereld leek zich weer tegen mij te keren. Het maakte me woedend – woedend op mezelf, op de hulpverleners van de afdeling, op de situatie, op God die mij weeral het licht in de ogen niet gunde. Op alles dus! Waarom was dit gebeurd?

Omdat ik, tot op het verbaal agressieve af, bleef ontkennen dat ik iets gebruikt had, is mijn persoonlijke begeleider uiteindelijk met mij gaan samenzitten om de laatste dagen voor de positieve test nog eens grondig te ontleden. Waar was ik geweest? Bij wie? Wat had ik gedronken? Wat gegeten? Had ik zelfgebakken cake of koekjes van iemand aangenomen…
Een paar dagen later kwam het verlossende nieuws: de oorzaak van de positieve test bleek het ontbijt van de zondagochtend ervoor te zijn. Een vreemde samenloop van omstandigheden, dat was het uiteindelijk wel. Mijn boosheid veranderde in verbijstering, maar vooral ook in intense opluchting en dankbaarheid. Zo intens dat ik mijn tranen niet kon bedwingen bij het nieuws.

Nu, terugkijkend, voelt het een beetje belachelijk. Hoe had ik zo in paniek kunnen raken over iets dat uiteindelijk zo onnozel bleek te zijn? Had ik ooit kunnen vermoeden dat ‘pistolekes met preparé’ zo’n enorme impact zouden kunnen hebben op mijn leven? ’t Is te zeggen, de maanzaadjes op die broodjes. De zaden zijn blijkbaar afkomstig van de papaver en laat dat nu net de plant zijn waarvan opium en, via een chemisch proces, ook morfine en heroïne worden gemaakt.Twee gram maanzaad kan al een positieve uitslag geven en tot 48 uur lang zichtbaar zijn in de urine. Het was uiteindelijk wel een les in geduld, begrip, en blijven geloven in en opkomen voor mezelf.

Het was een onterechte last die ik had gedragen, maar tegelijkertijd ook een wijze levensles om altijd een stap terug te nemen en rustig na te denken – zelfs wanneer alles op het eerste gezicht tegenzit.

Afbeelding van Burkard Meyendriesch via Pixabay