Ik weet niet precies wanneer, maar ergens op mijn levenspad begon tijd zijn grip op mij te verliezen. Klokken, agenda’s, afspraken — ze voelden allemaal als ongrijpbaar, gemaakt voor een wereld waar ik niet langer in thuis hoorde. Ochtenden vloeiden onopgemerkt over in nachten. Ik at wanneer ik honger had, sliep als mijn lichaam er de brui aan gaf, en ontdekte pas na weken dat ik dagen, soms hele weken, door mijn vingers had laten glippen zonder dat ik er het besef van had.

In het begin voelde het een beetje als vrijheid. Geen stress over afspraken, amper het gevoel van ‘te weinig uren in een dag’. Maar stilaan kantelde die vrijheid in een gevangenschap. Ik vergat afspraken, verloor vrienden die mijn onbetrouwbaarheid beu waren. Raakte het gevoel kwijt van vooruitgang in mijn leven. Zonder tijdsbesef verloor ik houvast. Mijn dagen voelden doelloos, als drijvend in een gigantische bubbel zonder begin of einde.

De gevolgen waren ingrijpend. Werk was moeilijk vol te houden, relaties brokkelden af en zelfs simpele dagelijkse taken, zoals boodschappen doen, rekeningen op tijd betalen of zelfs gewoon iemand opbellen, vergde een immense inspanning. Hoe kon ik plannen maken als ik niet wist hoe lang iets duurde? Hoe kon ik een toekomst opbouwen als gisteren en morgen ongrijpbaar waren?

Het besef kwam laat, na de geboorte van mijn zoon in 2003, maar het werd me stilaan duidelijk: tijd is geen vijand. Het is een anker. Zonder dat anker dreef ik weg, langzaam maar zeker. Ik heb moeten leren omgaan met klokken, met schema’s, met afspraken en routines. Op dat moment kwam het thema ‘bulletjournal’ in mijn leven. Jarenlang zoeken naar manieren om de tijd tot vriend te maken en vooral te houden. Niet om mezelf vast te ketenen, maar net om richting te geven aan mijn leven. Want zonder tijdsbesef verdwijnt niet alleen de tijd — je verdwijnt zelf ook, beetje bij beetje, dag na dag.