Een verkoper bevindt zich op het platteland en rijdt moe en hongerig na zijn laatste verkooppraatje over een landweg naar huis. Het is al laat in de nacht en sneeuwt valt met pakken uit de lucht. Plots een luide knal: een lekke band. Mopperend stapt hij uit de auto om het reservewiel en de krik uit de kofferbak te halen. Geen krik! Wat moet hij nu doen? Hij kan de het wiel niet vervangen zonder de krik.

Hij besluit op zoek te gaan naar een huis zodat hij hun krik kan lenen. Hij ziet in de verte lichten van een boerderij en denkt: “Boeren zijn altijd vriendelijk en behulpzaam…”.
Ik ga wel op hun deur kloppen en hulp vragen. Mopperend realiseert hij zich dat hij verschillende velden moet oversteken om bij het huis te komen. Al snel zet hij zijn voet recht in een diepe plas. Bah! Nu is zijn voet koud en nat. Hij denkt bij zichzelf: “Zolang de mensen in huis vriendelijk en behulpzaam zijn, is het de moeite waard.”

Hij klimt over de prikkeldraad om het eerste veld over te steken en scheurt zijn jas.
“Verdomme, dat was mijn mooiste jas!”
De verkoper wordt nu boos, stampt over het veld naar het huis en denkt:
“Ik hoop echt dat die boer me wil helpen.”

De verkoper valt neer in het veld en heeft nu modder aan zijn broek. Hij heeft het koud, is moe en vies en gewoon boos over alles. Hij denkt:
“Ik wed dat die boer me niet wil helpen – ik wed dat hij niet eens een krik heeft!”
Maar hij blijft hopen omdat hij geen andere opties heeft. Als hij de boerderij nadert, glijdt de arme man uit op een koeienvlaai. Nu heeft hij het koud, is moe, vies en ruikt naar koeienmest. Woedend denkt hij:
“Die boer slaapt waarschijnlijk – ik ga hem wakker maken en hij zal onbeleefd zijn en me niet helpen. Nou, ik zal het hem laten zien!’

Dus de verkoper stormt naar het huis en beukt op de voordeur. Na een paar minuten verschijnt de boer in pyjama aan de deur. De verkoper schreeuwt: “Hou je verdomde krik!” en loopt weg.