Wat is nu eigenlijk het verschil tussen een ervaringswerker en ervaringsdeskundige? Het gegeven is eigenlijk nog zo nieuw dat er officieel nog niet echt een verschil is. In sommige kringen zien ze een ervaringsdeskundige als iemand die zijn ervaring vrijwillig inzet en een ervaringswerker als iemand die dit doet als betaalde job.

Ik zie mezelf als een ervaringswerker. Waarom? Omdat ik persoonlijk ‘deskundig’ teveel voel neigen naar professionele hulpverlening. Er is een minderheid onder de (toekomstige) ervaringswerkers die zich inderdaad al bijna op dezelfde lijn plaatsen als bijvoorbeeld een psycholoog. En dat ook laten blijken uit hun gedrag. Zij zullen alles eens gaan veranderen.
Versta mij niet verkeerd, ik wil ook dingen veranderen. Het verschil is dat ik dit denk, hoop, wens, probeer… Er zijn wel degelijk zaken die anders en hopelijk ook beter kunnen in de hedendaagse Geestelijke Gezondheidszorg. Spoken uit een ver psychiatrisch verleden die smeken om een moderner jasje.

Zo zijn er volgens mij nog steeds veel te veel mensen in psychiatrische opname die er eigenlijk niet thuishoren. Ik maak dan wel eens een vergelijking met alle andere medische takken. Gaan we Jan meteen opnemen omdat die klaagt van zijn knie? Neen, eerst gebeuren er ambulant onderzoeken om vast te stellen wat het probleem is. Komt de kinesist enkele malen aan huis om te kijken of hij kan bijdragen aan het herstel van de knie… In het ergste geval zal er een korte opname komen om het probleem chirurgisch aan te pakken.
Waarom gebeurt deze manier van werken nog te weinig in de GGZ? Ik ben ervan overtuigd dat een grote groep van mensen met een psychische kwetsbaarheid meer baat hebben bij ondersteuning in hun vertrouwde leefomgeving. Het zogenaamde, what’s in a name, kwartiermaken.

Peter Dierinck is psycholoog en kwartiermaker. In deze video legt hij uit wat kwartiermaken is, en waarom het belangrijk is mensen mee te laten doen in de maatschappij.

Het is dit kwartiermaken waaraan ik wil bijdragen als ervaringswerker. Als ik terugkijk op mijn eigen verleden kom ik tot de pijnlijke conclusie dat er door enkele lange opnames veel kostbare tijd verloren is gegaan. Een psychiatrische opname is niet iets dat je vandaag start en overmorgen afsluit. Het is een lang en traag proces. Voor mij was het grootste gevaar dat ik opnames vooral zag als veilige rustplekken. Ik had een bed, op tijd en stond eten, en voor een stuk ook wel een bezigheid. Helaas duurde het ook weken alvorens ik klaar was om aan mijn psychisch herstel te beginnen werken.

Ik had, buiten de ontwenningsopnames dan toch, meer dan waarschijnlijk veel meer gehad aan een goede ondersteuning thuis. Maar vooral aan plekken waar ik op een veilige manier kon gaan werken aan mijn herstel. Plaatsen waar ik stap voor stap de richting van mijn leven kon verbeteren, samen met lotgenoten die weten hoe het voelt. Die begrijpen waarom mensen in psychische nood soms ‘stommiteiten’ doen en/of ‘foute beslissingen’ nemen.

Meteen ook de reden waarom ik ervoor kies om ervaringswerker te worden. Wil meebouwen aan veilige plaatsen voor mensen met psychische kwetsbaarheid, waar ze gehoord worden en erkenning vinden, waar ze stapje voor stapje aan hun herstelverhaal kunnen werken.
Ik sta ondertussen een jaar in het werkveld en het voelt juist. Luisteren, begrijpen, steunen, helpen en vooral HOOP geven. Om dan lotgenoten te zien opstaan uit hun kwetsbaarheid, zelf terug meer en meer de touwtjes van hun leven in eigen handen nemen…
Daar doe ik het voor!